Ik liep al een paar weken langs een lampenzaak waar witte uilenbeeldjes stonden te pronken in de etalage; een hele familie als het ware met verschillende kleine, middelgrote en grote porseleinen uilen. Ik ben toevallig heel erg fan van uilen.
Afgelopen vrijdag ochtend liep ik er weer langs en toen stonden er nog maar 2 uiltjes achter het raam. Ik bedacht dat het tijd werd om de winkel binnen te lopen en de uiltjes een kans te gunnen. Dit waren dan ook de laatste twee uiltjes werd mij verteld. Na even twijfelen, besloot ik maar 1 beeldje mee te nemen. Voor degenen die me kennen zal dit heel uitzonderlijk klinken, ik koop woonaccessoires namelijk altijd per 2; ik houd van symmetrie, balans, ying-yang etc. Maar nee, dit keer ging ik voor 1, 1 was goed genoeg besloot ik.
De volgende dag stond ik achter de kassa bij Babs + Milo en zag ik daar een klein pakje liggen: een cadeautje. Ik keek mijn collega nieuwsgierig aan. Voor wie had ze dan een cadeautje gekocht? Voor mij natuurlijk! Ik had het nog niet opgepakt of ik moest aan het uiltje denken…het zal toch niet…?! Ik schoot in de lach en vertelde zonder het pakje nog geopend te hebben dat ik de dag ervoor ook al het uiltje had gekocht. Hilariteit alom. Mijn collega vroeg of ik nou werkelijk diegene was die het andere uiltje had gekocht. Gierend van het lachen, vertelde ze mij dat ze vrijdag avond langs de lampenzaak liep en ontzettend baalde dat er nog maar 1 uiltje in de etalage stond. Ze had er namelijk graag 2 voor mij gekocht. Ik besloot toen het cadeautje te openen en te genieten van mijn tweede uiltje. Het paar was eindelijk weer compleet.
Moraal van het verhaal?
Op het moment dat ik besloot het idee los te laten dat alles per 2 moet, kwam er als vanzelf een tweede uiltje op mijn pad. Misschien wilden de uiltjes mij duidelijk maken dat wanneer je accepteert dat iets “alleen” ook volstaat en waardevol is, je juist een opening creëert voor het aantrekken van een “aanvulling”.
Pas wanneer je de waarde van 1 inziet, ben je echt klaar voor 2...